Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (Γ' μέρος)

[Δημοσιεύουμε σήμερα το τρίτο μέρος της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους, η ιστορία δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

...Επιστρέφουμε πάλι στο σπίτι της οικογενείας Γεωργαντά, όπου ο προδότης Βασσάτης μετά την σύλληψη των συνωμοτών της Ε.Κ.Κ.Α, μόλις είχε ανακαλύψει την μικρή σκοτεινή σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι της κουζίνας τού διαμερίσματος. Εκεί ανέβηκαν πλέον όλοι με την Μαρίτσα κλαμένη και γεμάτη αγωνία να τους ακολουθεί από κοντά.

Όσο περνούσε η ώρα, και δεν εμφανίζονταν τίποτα ενοχοποιητικά στοιχεία, έβλεπε κανείς ότι μαλάκωνε η φυσιογνωμία του επικεφαλής Αυστριακού αξιωματικού, και έδειχνε ότι ήθελε κάτι να πει στην τρομοκρατημένη κυρία που τον εκλιπαρούσε να της πει εάν ζούσε ο άνδρας της. Και τότε συνέβη κάτι το πραγματικά απίστευτο στα χρονικά αυτής της μαύρης εποχής της Ελληνικής ιστορίας.

Ο Βασσάτης ο οποίος με την πλάτη γυρισμένη στον ανθυπολοχαγό των SS, που επίσης είχε την πλάτη του γυρισμένη και στον μικρό χώρο του παταριού έψαχνε προς άλλη κατεύθυνση, σε κάποια στιγμή σήκωσε την σακούλα τού τραχανά και ανεκάλυψε το κρυμμένο περίστροφο. Ενθουσιασμένος, και με την κακία του μίσους, καθαρά τυπωμένη στο πρόσωπό του γύρισε προς τον ανθυπολοχαγό να τον πιάσει στον ώμο για να τον κάνει να στρίψει να του δείξει το τεκμήριο ενοχής. Πριν προλάβει να ακουμπήσει το χέρι του, και ενώ ήταν ακόμη μετέωρο, του το άρπαξε ο Αυστριακός ταγματάρχης με το ένα του χέρι, ενώ με το άλλο του έκανε νόημα να μην πει τίποτα βάζοντας το χέρι του στα χείλη του σαν ένα σύνθημα σιωπής. Είχε λυπηθεί την καταρρακωμένη γυναίκα που έκλαιγε μπροστά του και τον παρακαλούσε να της πει εάν ζούσε ο άνδρας της ή μήπως ήταν αηδιασμένος με τον βρώμικο πόλεμο και τα εγκλήματα των Χιτλερικών ορδών, συνήθως εναντίον αμάχου πληθυσμού; Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, απηγόρευσε επίσης στον ανθυπολοχαγό να αφαιρέσει το επίσημο σπαθί της Σχολής των Ευελπίδων που βρήκε στη γωνιά του παταριού, και που προσπάθησε να το πάρει ως σουβενίρ πολέμου.

Έτσι με την απίστευτη βοήθεια ενός αγνώστου, ηθικού και φιλότιμου αξιωματικού του Γερμανικού στρατού, έφυγε η ομάδα ερεύνης από το σπίτι του Δημήτρη Γεωργαντά χωρίς αποδείξεις ενοχής εις βάρος του πράγμα που είναι και ένα από τα γεγονότα που συνετέλεσαν στην διάσωση της ζωής του, και τελικά την αποφυγή τού εκτελεστικού αποσπάσματος στο γήπεδο της Καισαριανής.

Την τελευταία στιγμή και λίγο πριν αναχωρήσουν ο Βασσάτης και οι δύο αξιωματικοί των S.S. από το διαμέρισμα της οικογενείας Γεωργαντά, χωρίς βεβαίως ενοχοποιητικά στοιχεία, γύρισε ο Αυστριακός Ταγματάρχης και αντικρίζοντας την Μαρίτσα για πρώτη φορά στα μάτια, της ανακοίνωσε στα Γαλλικά χαμογελώντας: "Κυρία μου μην ανησυχείτε. Ο άνδρας σας ζει, βρίσκεται στις φυλακές Αβέρωφ, και εφ’όσον δεν είναι ένοχος όπως ισχυρίζεσθε, κάποια στιγμή θα αφεθεί ελεύθερος". Συνεχίζοντας δε, με κάποια ειρωνεία στον τόνο της φωνής του της δήλωσε: "Μόνο να του πείτε να μην κάνει κακιές παρέες!"

(...στη συνέχεια, η ανάκριση, η φυλάκισης της ομάδος Ε.Κ.Κ.Α στις φυλακές Αβέρωφ, η τύχη των κρατουμένων, ο ηρωισμός του νεαρού Κωνσταντίνου Μπούρα και η αποφυλάκισις των κρατουμένων.)