Τερμάτισα!

[Την προσωπική του εμπειρία από τη συμμετοχή του στις 13.11.2011 στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας γράφει ο Λευτέρης Αναστασάκης, απόφοιτος του 1983.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη «στήλη» των αναγνωστών του protagon.gr]

Τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο, ή αλλιώς βρήκα έναν τρόπο να είμαι αισιόδοξος!

Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να μην αντέχω τα χιλιόμετρα. Μονίμως τελευταίος στο σχολείο στους δρόμος αντοχής κι ας ήμουν γρήγορος στις μικρές αποστάσεις. Τους τύπους που έτρεχαν πέντε χιλιόμετρα τους έβλεπα με θαυμασμό και κρυφή ζήλια. Η φοιτητική ζωή και οι «καλές συνήθειες» που τη συνοδεύουν χειροτέρεψαν τη φυσική μου κατάσταση.

Το ναδίρ όμως το βίωσα τον Νοέμβριο του 2001 σε ηλικία τριάντα πέντε χρονών, παρά το ότι είχα κόψει το τσιγάρο ήδη 9 χρόνια. Συμμετείχα με τους γιους μου, (ηλικίας 5 και 6 χρονών τότε) στον «Δρόμο Υγείας» που οργανώνει η Εταιρία στην οποία δουλεύω για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Πονηρά σκεπτόμενος, δήλωσα στην πιο μικρή απόσταση (2 χιλιόμετρα), έχοντας το ατράνταχτο επιχείρημα ότι πρέπει να τρέξω μαζί με τα παιδιά… Αποτέλεσμα; Σταματούσα κάθε 500 μέτρα για να πάρω ανάσες. Τα παιδιά μου με ξεπέρασαν με χαρακτηριστική άνεση.

Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (Ε' μέρος - επίλογος)

[Δημοσιεύουμε σήμερα το πέμπτο και τελευταίο μέρος, μαζί με τον επίλογο, της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους, η ιστορία δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

...Κάποια στιγμή, θα ήταν περίπου πέντε το πρωί της 30ης Απριλίου, έφθασαν στις φυλακές όπου τους περίμενε ένα απόσπασμα για να τους οδηγήσει στα κελιά τους. Τα μπουντρούμια που ονομαζόντουσαν κελιά, ήταν υγρά, βρώμικα, γεμάτα κατσαρίδες, και που και που εμφανιζόταν και κανένα καλοθρεμμένο ποντίκι που έψαχνε για υπολείμματα φαγητών. Ότι το ποιό κατάλληλο δηλαδή για να σπάσει το ηθικό των κρατουμένων με την πάροδο τού χρόνου, και να ετοιμασθούν ψυχικά για ενοχοποιητική ομολογία ενώπιον τού Γερμανικού Στρατοδικείου που θα απεφάσιζε για την ζωή τους.

Μνήμη Χαραλάμπους Δημητρίου (αποφ. '74)

Με ιδιαίτερη θλίψη αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή 18.11 τον δικηγόρο Χαράλαμπο Δημητρίου, απόφοιτο της τάξης του 1974, ενεργό και δραστήριο μέλος του Συλλόγου μας με πολυσχιδή κοινωνική και επαγγελματική δραστηριότητα, θανόντα αιφνιδίως.

Ο κ. Δημητρίου, γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα και αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών το 1974. Δικηγόρος Αθηνών παρ' Αρείω Πάγω, ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές Σπουδές (LL.M) στο London School of Economics του Πανεπιστημίου του Λονδίνου στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο, στο Διεθνές Οικονομικό Δίκαιο, στο Συγκριτικό Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Οργανισμών. 

Έγινε δεκτός στο Δ.Σ.Α. το 1981 και στη συνέχεια στο Εφετείο Αθηνών και στον Άρειο Πάγο. Διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος σε διάφορες εταιρείες και οργανισμούς του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, λέκτορας στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου την περίοδο 1982-1983 και Επιστημονικός Συνεργάτης και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Πολιτικών Μελετών και Επιμόρφωσης (Ι.ΠΟ.Μ.Ε.). Διετέλεσε επίσης ειδικός Νομικός Σύμβουλος του Υφυπουργού Γεωργίας κ. Ε. Μπασιάκου (1992-1993) και του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφη (2004-2007). 

Ο εκλιπών στήριζε τον Σύλλογο Αποφοίτων του ΠΣΠΑ και συμμετείχε αδιαλείπτως στις δραστηριότητες μας, με εξέχουσα μεταξύ αυτών τη συμμετοχή του στην Οργανωτική Επιτροπή του Εορτασμού των 80 χρόνων από την Ίδρυση του ΠΣΠΑ. Αιωνία σου η μνήμη, κύριε συμμαθητά...

Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (Δ' μέρος)

[Δημοσιεύουμε σήμερα το τέταρτο μέρος της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους, η ιστορία δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

...Όταν ο Βασσάτης ηγούμενος του αποσπάσματος της Γερμανικής αστυνομίας όρμησε μέσα στο καφενείο της οδού Καρόλου, η πρώτη κίνησις που έκανε, ήταν να υποδείξει τον Μπούρα στον επικεφαλής αξιωματικό του αποσπάσματος. Βεβαίως μαζί με αυτόν οι Γερμανοί απεφάσισαν να συλλάβουν και τους υπόλοιπους της παρέας, μια και επιμόνως ψάχνανε να βρουν ποιός ήταν ο αρχηγός της αντιστασιακής οργανώσεως.

Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (Γ' μέρος)

[Δημοσιεύουμε σήμερα το τρίτο μέρος της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους, η ιστορία δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

...Επιστρέφουμε πάλι στο σπίτι της οικογενείας Γεωργαντά, όπου ο προδότης Βασσάτης μετά την σύλληψη των συνωμοτών της Ε.Κ.Κ.Α, μόλις είχε ανακαλύψει την μικρή σκοτεινή σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι της κουζίνας τού διαμερίσματος. Εκεί ανέβηκαν πλέον όλοι με την Μαρίτσα κλαμένη και γεμάτη αγωνία να τους ακολουθεί από κοντά.

Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (Β' μέρος)

[Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος της οικογενειακής ιστορίας που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους, η ιστορία δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

...Η αντιστασιακή δράσις της περιόδου που εξελίσσεται η κατοχική μας ιστορία, είναι πλούσια, περιπετειώδης και γεμάτη από αυταπάρνηση και ηρωϊσμό των ανθρώπων που συμμετείχαν με κίνδυνο της ζωής τους στον αγώνα κατά του κατακτητού. Εκτός του ΜΙΔΑΣ 614, μυστικής οργανώσεως σαμποτάζ, που κατ’ εντολήν του συμμαχικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής είχε ιδρύσει ο Συνταγματάρχης Τσιγάντες, ειδικά απεσταλμένος από εκεί γι’ αυτό τον σκοπό, δρούσε στην Αθήνα και το Επιτελικό Γραφείο του αείμνηστου αρχηγού του ανταρτικού σώματος Π/42 τού Συνταγματάρχου Δημητρίου Ψαρρού. Μέλη του γραφείου αυτού ήταν ο τότε Συνταγματάρχης του μηχανικού Δημήτριος Γεωργαντάς, ο Στέφανος Δούκας, Ταγματάρχης πυρ)κού, ο Λοχαγός πεζικού Αθανασιάδης, ο ηρωϊκός νέος Κωνσταντίνος Μπούρας κλπ.

Μια Ιστορία της Γερμανικής Κατοχής της Ελλάδος (A' μέρος)

[Επίκαιρη λόγω της Εθνικής μας Εορτής της 28ης Οκτωβρίου, η οικογενειακή ιστορία που μοιράζεται μαζί μας ο συμμαθητής Πάνος Γεωργαντάς, απόφοιτος του 1948. Η ιστορία είναι αληθής και είναι μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπέτειες που ξετυλίχθηκαν στα χρόνια κατοχής της Ελλάδος (1940-1944) και που απέδειξαν το σθένος και τον ηρωϊσμό μαζί με την αγάπη προς την πατρίδα των Ελλήνων της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όπως παρακαλεί ο συμμαθητής μας «ο αναγνώστης ελπίζω να φανεί επιεικής απέναντί μου εάν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποίησα λίγη λογοτεχνική υπερβολή στην έκφραση του κειμένου με σκοπό να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε υψηλό επίπεδο». Λόγω μεγέθους η ιστορία θα δημοσιευθεί σε συνέχειες. Η επιλογή του συνοδευτικού φωτογραφικού υλικού έγινε από τους διαχειριστές του ιστολογίου και από φωτογραφικά αρχεία της εποχής]

Η ώρα είναι περίπου 10: 15μμ , 29 Απριλίου, ένα βράδυ στην Αθήνα τού 1943. Ήταν μια περίοδος κρίσης για την χώρα, όπου ή Γερμανική Διοίκησις λόγω επεισοδίων σαμποτάζ σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής είχε διατάξει την απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 10 μμ.. Η διαταγή ήταν σαφής και ωμή: οι νυχτερινές ομάδες των περιπολικών τμημάτων είχαν εντολή να πυροβολούν εναντίον παντός πολίτου που θα ενετοπίζετο κυκλοφορών μετά τις δέκα το βράδυ.

Η "κυρά Μαρίτσα" Γεωργαντά, η σύζυγος τού αείμνηστου Στρατηγού Δημητρίου Γεωργαντά, τριγυρνάει σαν φυλακισμένο λιοντάρι μέσα στο σπίτι τους της Μαυροκορδάτου 3. Την τρώνε τα φίδια της ανησυχίας γιατί ο άνδρας της δεν έχει γυρίσει ακόμη στο σπίτι. Ξέρει πολύ καλά βέβαια ότι ο "Μήτσος" της είναι σοβαρά ανακατεμένος σε αντιστασιακές επιχειρήσεις εναντίον των στρατευμάτων κατοχής σε θέση διοικητικού στελέχους της Ε.Κ.Κ.Α, της πολιτικής δηλαδή οργανώσεως που δρούσε στην Αθήνα, και που ήταν βασικά απόλυτα συνδεδεμένη με το Σύνταγμα Π/42 τού Συνταγματάρχη Ψαρρού (γνωστού αντιστασιακού ήρωα της κατοχής).