Η δύναμη που έχουν τα μάτια της ψυχής...

Το ΠΣΠΑ ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένα απλό σχολείο, ήταν μια «οικογένεια» και για πολλούς από τους αποφοίτους μας παραμένει έτσι, παρά τα εμπόδια που θέτει ο χρόνος και η υγεία.

Χαρακτηριστική απόδειξη περί τούτου ο συγκινητικός λόγος του κ. Χρίστου Ν. Κακούρη, αποφοίτου του 1938, επιτίμου προέδρου πλέον αλλά πάντα ένθερμου και ενεργού συμπαραστάτη του Συλλόγου Αποφοίτων, όπως έφτασε στο e-mail μας.

«Σας καλημερίζω με την βοήθεια του εγγονού μου Νίκου Λεβαντή γιατί εγώ δεν θα τα κατάφερνα επειδή δεν βλέπω αρκετά.

Θα θυμάστε ίσως ότι τους τελευταίους καιρούς αντιμετωπίζω την καθημερινότητα και την διαχείριση του e-mail με πολλή προσπάθεια με το ένα μου μάτι που δυστυχώς εγέρασε: "ηλικιακή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας" με αιμορραγία, κλπ. Ακολουθώ βέβαια μια μπελαλίδικη αγωγή προσδοκώντας τα αποτελέσματά της.

Η επαφή μας λοιπόν, ειδικά μέσω e-mail, αναστέλλεται. Ευχαριστώ πολύ για την μέχρι τώρα επικοινωνία που μου ήταν ζωτική. Εύχομαι να είσθε καλά. Σας καλημερίζω και πάλι.
Χρίστος Ν. Κακούρης»

Εμείς ευχαριστούμε αγαπητέ συμμαθητή, αγαπητέ πρόεδρε, για το ότι ακόμα και εν μέσω του προβλήματος σου μας θυμίζεις τη δύναμη που έχουν τα μάτια της ψυχής, αυτή τη δύναμη που διδαχθήκαμε στο Πειραματικό να μοιραζόμαστε για τα πράγματα που αγαπάμε. Εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε για το σχολείο μας και ελπίζουμε ο εγγονός σου να μην κουραστεί να σου διαβάζει...

1981: Όταν το ΠΣΠΑ πειραματιζόταν με τους Η/Υ...

Ένας υπολογιστής Tandy TRS80 model II του 1981, ευτυχώς όχι αυτός
που κουβαλάγαμε από τάξη σε τάξη....

«Αχ θείε, ευτυχώς που ήρθες νωρίς, έλα, θέλω να με βοηθήσεις, να μου δείξεις κάποια πράγματα στον υπολογιστή...». Τάδε έφη ο νεαρός ανηψιός μου Δημήτρης, «πεμπτάκι» πλέον του δημοτικού, νωρίτερα σήμερα όταν με είδε να μπαίνω στο σπίτι του να ευχηθώ για τη γιορτή του... Η όλη συγκυρία μου έφερε στη μνήμη μου αναμνήσεις τριάντα χρόνων, όταν το 1981, στο ιστορικό κτίριο της οδού Σκουφά, μαθητές της Πρώτης Λυκείου όντες, εγώ και άλλοι «ζαλωνόμασταν» τους υπολογιστές -ολάκερες «γκουμούτσες» τότε- από το γραφείο των καθηγητών και ακολουθούσαμε τον μαθηματικό μας, τον Σπύρο Καλομητσίνη για να κάνουμε την «εγκατάσταση» στις αίθουσες της πέμπτης και της έκτης δημοτικού και να υποστηρίξουμε μια (ακόμα) πειραματική διδασκαλία μαθηματικών, από τις πρώτες εν Ελλάδι σε δημόσιο σχολείο, από αυτές που έδωσαν υλικό για την ανάπτυξη της διδακτικής μεθόδου της πληροφορικής στα σχολεία της χώρας, όπως επέτασσε ο ρόλος του Προτύπου και Πειραματικού σχολείου που άξια και έμπρακτα (και όχι «βάσει νόμου») κατείχε το ΠΣΠΑ από ιδρύσεως του.

Αθανάσιος Τζαβάρας (αποφ. 1957): «Το µόνο που χρειαζόµαστε είναι αγάπη»

Ο ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής κ. Θανάσης Τζαβάρας, αποφοιτος του 1957, μιλάει για τη διαχείριση κρίσεων μέσα από μια προσωπική του περιπέτεια που έγινε πρόσφατα βιβλίο. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Βήμα της 25.09.2011.

Γνωρίζει από κρίσεις ο κ. Θανάσης Τζαβάρας, ψυχίατρος - ψυχαναλυτής, οµότιµος καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Συλλογικές και ατοµικές. Ο ψυχαναλυτικός βίος του από την πολυθρόνα του θεραπευτή αλλά και η προσωπική περιπέτεια υγείας που είχε το 2002 – τη δηµοσιοποίησε σχετικά πρόσφατα κάνοντάς τη βιβλίο – του επιτρέπουν να µιλάει και για την αποτελεσµατική διαχείρισή τους.

Χωρίς να υποβιβάζει την τρέχουσα δυσµενή οικονοµική συγκυρία, ο κ. Τζαβάρας τη βλέπει ψύχραιµα, ως άλλη µία κρίση από αυτές που συνθέτουν το σενάριο της Ιστορίας, και τονίζει ότι όλα θα ήταν διαφορετικά αν ήµασταν εκπαιδευµένοι για την αντιµετώπισή της.