[Ακολουθεί ο πρόλογος του ιστορικού αναμνήσεων της τάξης του 1948 (στην φωτογραφία από την τελευταία μέρα τους στο σχολείο), γραμμένος δια χειρός του αποφοίτου Πάνου Γεωργαντά. Ευχαριστούμε θερμά τον ίδιο και τους συμμαθητές του που μοιράζονται μαζί μας τις αναμνήσεις τους...]
Έχουν περάσει πάνω από εξήντα χρόνια από τον Ιούνιο του 1948 όταν καμιά τριανταριά παιδιά αποφοίτησαν από την τελευταία τάξη του Γυμνασίου ΠΣΠΑ που βρίσκεται στην οδόν Σκουφά, απέναντι από τον Άγιο Διονύση στην Αθήνα. Ήταν εποχή μεγάλης τρικυμίας στην Ελληνική κοινωνία, και στην πολιτική ζωή και εξέλιξη της χώρας.
Η Ελλάδα της δεκαετίας του 1940 πέρασε από εμπειρίες μιας απάνθρωπης κατοχής από τα κράτη του Χιτλερικού Άξονος (Γερμανία, Ιταλία), και μια περίοδο φοβερής πείνας τον χειμώνα του 1941 που άφησε πολλές πληγές σε όλα τα κοινωνικά στρώματα της χώρας, και έσπειρε τον θάνατο. Στην πρωτεύουσα, οι θάνατοι από ασιτία πενταπλασιάσθησαν μέσα στην βαρυχειμωνιά, και πολλοί από μας χάσανε δικούς τους ανθρώπους.
Ακολούθησε μια εποχή αλληλοσπαραγμού των Ελλήνων με την αρχή του κινήματος, και του ακολουθήσαντος εμφυλίου πολέμου που κράτησε 4-5 χρόνια. Οι Έλληνες της εποχής εκείνης αλληλοσκοτώθηκαν, μέχρι σημείου που εξαφανίστηκαν ολόκληρες οικογένειες. Οι ζημιές του εμφυλίου πολέμου σε ανθρώπινο και φυσικό υλικό ήταν απέραντες, και γονάτισαν την μικρή αυτή χώρα οικονομικώς και ηθικώς για πολλές δεκαετίες στην συνέχεια του πολιτικού και αναπτυξιακού βίου της.
Έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες σε βιβλία και άρθρα επ’αυτού του θέματος. Έτσι δεν θέλησα να αφηγηθώ και να επαναλάβω πολύ γνωστές κατοχικές ιστορίες της χώρας. Μόνον εις το τέλος και έως παράρτημα αυτού του αναδρομικού ιστορικού, έχω συμπεριλάβει την ιστορία μιας προσωπικής μου οικεγενειακής περιπέτειας που εξελίχθη κατά το τέλος της κατοχής. Ίσως ορισμένοι φίλοι και συμμαθηταί να την βρουν ενδιαφέρουσα.
Μέσα λοιπόν στην άγρια αυτή περίοδο της Ελληνικής ιστορίας, 30 περίπου παιδιά αστικών οικογενειών της Αθηναϊκής κοινωνίας, ξεπέρασαν τα παιδικά τους χρόνια και έφθασαν στην εφηβική τους ηλικία, στριμωγμένα στα θρανία του ΠΣΠΑ, πρότυπου σχολείου αρρένων, που σκοπό είχε να μορφώσει και γαλουχήσει τα ηγετικά στελέχη της Ελλάδος του μέλλοντος. Παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες διαβιώσεως, αυτός γενικά ο προορισμός επέτυχε, όπως αποδεικνύει ο κατάλογος επιφανών πολιτών που απεφοίτησαν περίπου αυτή την εποχή. Η δική μας η τάξη (απόφοιτοι του 1948), δεν υστερεί καθόλου σ’αυτόν τον τομέα.
Αυτά που παραμένουν αδημοσίευτα, και ίσως ξεχασμένα στην πλειονότητα τους, είναι οι μικρές ιστορίες της καθημερινής σχολικής ζωής, ας πούμε τα ενσταντανέ χιούμορ, των μικροεπεισοδίων της κοινωνικής συμπεριφοράς των μικρών παιδιών, που σιγά-σιγά μεγαλώνουν, κάποια στιγμή γίνονται έφηβοι, και καταλαβαίνουν ότι είναι αγόρια και αρχίζουν να αισθάνονται τις νεανικές τους ορμές.
Λόγω της επετείου των εξήντα ετών από την χρονολογία της αποφοιτήσεως μας, απεφάσισα να καταγράψω όσα από αυτά τα επεισόδια μου έχουν μείνει έντονα στην μνήμη, ώστε να μην εξαφανισθούν στο συρτάρι της λήθης, και γενικής αδιαφορίας της εποχής μας. Κατά την διήγηση, δεν θα αναφερθώ σε ονόματα των πρωταγωνιστών της κάθε μικρής ιστορίας, για να αποφύγω ευαίσθητα σημεία παρεξηγήσεως είτε των ιδίων, είτε των εν ζωή μελών των οικογένειών τους. Με αυτό τον τρόπο παρουσιάσεως εξασφαλίζω κάπως και την ατέλεια νομικής διώξεως!!
Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλαν με ενθουσιασμό και οι συμμαθηταί Κώστας Καρλάφτης, Χρήστος Φατούρος, και Κώστας Φιλίππου. Ένα θερμό ευχαριστώ ανήκει στον Κώστα Φιλίππου, ο οποίος ξεσκάλισε το αρχείο του, και προσέφερε ουσιαστική ύλη. Μαζί με το φωτογραφικό του αρχείο της εποχής, επρόσθεσε και αντίτυπο της πρώτης μας προσπάθειας για έκδοση σχολικής εφημερίδος. Φαίνεται ότι κάπου θα ήταν γραμμένο ότι εγώ και ο Κώστας θα καταλήγαμε να “διορισθούμε” στην θέση διαφυλάξεως της ιστορίας της τάξης του 1948 του ΠΣΠΑ. Ιδού λοιπόν τι βγαίνει από την σακούλα των αναμνήσεων, όταν πραγματικά την ψαχουλεύουμε!! (συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου