[συνεχίζουμε σήμερα τη δημοσίευση ιστοριών-αναμνήσεων από τη «συλλογή» των αποφοίτων της τάξης του 1948. Η ιστορία θα δημοσιευθεί σε δύο συνεχειες. Ακολουθεί το πρώτο μέρος...]
Η μικρή αυτή χαριτωμένη ιστορία, παραμένει πολύ έντονα στην μνήμη μου, γιατί όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, ακολούθησα ως επιστήμη τον σχετικά συνδεδεμένο επαγγελματικό κλάδο της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.
Δεν θυμάμαι ακριβώς σε πιο χρόνο του τότε οκταταξίου γυμνασίου συνέβη αυτό το περιστατικό. Πάντως πρέπει να ήταν ένα από τα δύο τελευταία χρόνια, γιατί το κατόρθωμα αυτό, χρειαζόταν κάποιες βασικές γνώσεις φυσικής στο θέμα των τηλεπικοινωνιών.
Ως συνήθως την εποχή εκείνη, το σχολικό πρόγραμμα περιείχε και την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Ίσως γιατί ήταν το τυχερό μας να μαθητεύσουμε μέσα στην κατοχή, και εν συνεχεία να ξεκινήσουμε από την 5η Γυμνασίου μετά την απελευθέρωση με αλλαγμένο πρόγραμμα, βασικά περάσαμε μια περίοδο που απαιτούσε την εκμάθηση τριών ξένων γλωσσών. Δηλαδή, γερμανικά και ιταλικά λόγω διαταγής των δυνάμεων κατοχής, και αργότερα γαλλικά ¨για να εκπολιτισθούμε¨ και να μπορούμε να κυκλοφορούμε άνετα στα σαλόνια του Κολωνακίου.
Στην τελευταία αυτή περίπτωση σήμαινε ότι θα έπρεπε να μπορούμε να το ξεγυρίζουμε γρήγορα στα γαλλικά. Π.χ. να λέμε μαμζέλ αντί δεσποινίς, μπονουϊ αντί καληνύκτα, μπονζούρ αντί καλημέρα, ζεβουζέμ αντί σ’αγαπώ, κοσσόν αντί γουρούνι, Μόν Ντιέ αντί Θεέ μου και πολλές άλλες τέτοιες εκφράσεις για να μπορούμε να ¨στεκόμαστε όπως πρέπει¨ στις πατισερί της Πλατείας του Κολωνακίου και να κάνουμε το κομμάτι μας!
Ίσως για αυτό τον λόγο, και για άλλους μάλλον ιστορικούς λόγους, η αντίδρασις γενικά των μαθητών όσον αφορά την εκμάθηση της γαλλικής, ήταν αρνητική. Έτσι η ώρα του μαθήματος των γαλλικών, πιστεύω τουλάχιστον σε όλα τα Δημόσια Γυμνάσια των Αθηνών, κατέληγε να παίρνει την μορφή θεατρικού βαριετέ, όπου η καζούρα και ο σαματάς κυριαρχούσαν.
Στην δική μας περίπτωση, μας έπεσε και ένα μεγάλο λαχείο! ‘Ο καθηγητής κος .... Ο καλός αυτός άνθρωπος, ήταν μια ανθρώπινη γελοιογραφία. Μέσου αναστήματος, με γελεκάκι που εκάλυπτε μια ασυνήθιστα για την κατοχή καλοθρεμμένη κοιλίτσα, με πολύ κοντό σβέρκο, και πολύ χονδρούς φακούς μυωπίας, είχε την φυσική εμφάνιση μοντέλου “καζούρας”. Οι παλάμες του, ήταν τεραστίων διαστάσεων, και όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, ήταν αμείλικτα όπλα που χρησιμοποιούσε για αστραπιαίες σφαλιάρες εναντίον ατακτούντων μαθητών.
Βεβαίως, όπως σοφά δηλώνει και η Ελληνική παροιμία, ¨κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά¨, που στην προκειμένη περίπτωση, σημαίνει ότι οι φοβερές αυτές σφαλιάρες, πολλές φορές έβρισκαν ως στόχο ¨αθώους σβέρκους¨! Μέσα σε τέτοια ευτράπελη ατμόσφαιρα άρχιζε πάντα η ώρα των Γαλλικών.
Ο καθηγητής μας, είχε εφαρμόσει ένα πολύ ωραίο σύστημα εκμαθήσεως της γλώσσης, που κάπως βοηθούσε και τον ίδιο να τεμπελιάζει. Είχε βασικά χωρίσει την τάξη σε δύο τμήματα μαθητών. Το μεγαλύτερο τμήμα που ήταν ¨σκράπα¨ στα γαλλικά, και οι λίγοι τυχεροί που ήδη κατείχαν την γλώσσα λόγω οικογενειακού περιβάλλοντος. Οι λίγοι μαθηταί που μιλούσαν γαλλικά έπαιζαν ένα ειδικό ρόλο στο εκπαιδευτικό του πλάνο. Όταν τελείωνε το πρώτο μέρος του μαθήματος (νέες λέξεις, ρήματα και οι κλήσεις τους, διάλογος κλπ.) που έπρεπε να έχει προετοιμασθεί όλη η τάξις, προχωρούσε στην δεύτερη φάση, δηλαδή το νέο μάθημα που μας έβαζε ως εργασία για την επόμενη περίοδο..
Βεβαίως, ο καλός αυτός δάσκαλος, ποτέ δεν είχε την απαίτηση από ένα μη γαλλομαθή μαθητή, να μπορεί να τα βγάλει πέρα διαβάζοντας και μεταφράζοντας την νέα ύλη. Έτσι ρωτούσε πάντα έναν από τους 4-5 γαλλομαθείς συμμαθητάς να διαβάσουν και να μεταφράσουν το νέο μάθημα! Κατ’αυτό τον τρόπο, ήλπιζε να παρορμήσει και τους αδαείς να ενδιαφερθούν, και να προωθήσουν τις φιλοδοξίες τους στην εκμάθηση των γαλλικών, δηλαδή να ¨στρώσουν το κωλαράκι τους κάτω¨ και να μελετήσουν πιο εντατικά.
Κάπου εκεί, ξεκινάει και η πρώτη μικρή μας ιστορία. (...συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου