[Ιστορία Δεύτερη] Επίσκεψη στον οίκο ανοχής (Α')

[«Καυτή» η δεύτερη ιστορία που μοιράζονται μαζί μας οι απόφοιτοι της τάξης του 1948, γραμμένη δια χειρός (και μνήμης) του αποφοίτου Πάνου Γεωργαντά, ο οποίος εισαγωγικά σημειώνει «από το κείμενο της 2ης ιστορίας αντικατέστησα προσβλητικές εκφράσεις και λέξεις με πιο εξευγενισμένες, για να αποφύγω την δυσμενή κριτική του ευαίσθητου αναγνώστη!!» Και αυτή η ιστορία θα δημοσιευθεί σε δύο συνέχειες (...τα καλά για το τέλος δηλαδή), με φωτογραφική επιμέλεια από παλαιές φωτογραφίες διαθέσιμες στο διαδίκτυο. Ακολουθεί το πρώτο μέρος...]

Το δεύτερο αυτό επεισόδιο ανήκει οπωσδήποτε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου (σημ. 1948), αφού ασχολείται με το εξής θέμα: «Που και πως μπορεί, ένας νεαρός πια άνδρας να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ορμές του;» Στην διάθεσή του βεβαίως υπάρχει το γνωστό όπλο του "αυτο-ερωτισμού"[*1], αλλά συγχρόνως του είναι αντιληπτόν ότι υπάρχει μια πολύ πιο κομψή λύσις που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με αντιπρόσωπο του άλλου φύλου!!

[*1] Αυτο-ερωτισμός, είναι ο όρος που διάλεξα να χρησιμοποιήσω γι’αυτό το κείμενο, αντί της ‘μπανάλ’ λέξεως ‘μαλ....’ που είναι πια ψωμοτύρι στο στόμα της σημερινής νεολαίας.

Με αυτή την εισαγωγή σε ένα πολύ επείγον θέμα που απασχολεί κάθε νεαρό δεκαοκτώ περίπου ετών, αγγίζουμε και την ψυχολογία μιας ολόκληρης ομάδος νεαρών μαθητών που προσπαθούν να βρουν την κατάλληλη λύση.

Η δική μας τάξη είχε λίγο πιο αυξημένη αυτή την φυσιολογική περιέργεια, διότι το σχολείο βρισκόταν και σε μια πολύ στρατηγική θέση. Θρονιασμένο επί της οδού Σκουφά, μέσα στην πιο ‘ντιστενγκέ’ γειτονιά των Αθηνών, το Κολωνάκι, είχε την διάκριση να είναι το κατά τύχη, ( η πολλές φορές προσχεδιασμένο) πέρασμα από ωραία θηλυκά μπουμπούκια της Αθηναϊκής κοινωνίας, που μόλις είχαν σχολάσει από τα δικά τους ιδιωτικά Γυμνάσια ( όπως η σχολή Μεταξά). Οι κοπελιές αυτές περπατούσαν δύο-δύο, η τρεις-τρεις αγκαζέ, συνήθως ντυμένες με σχολική στολή, και μοστράριζαν τις σφριγηλές θηλυκές καμπύλες τους, μαζί με τα πονηρά χαμόγελα και τις κλεμμένες χαμηλοβλεπούσες ματιές τους που απευθύνοντο σε μας.

Βέβαια, αυτές οι προσπάθειές τους δεν έπεφταν σε κουφό ακροατήριο! Τα σφυρίγματα μας, τα πειράγματα, το νεανικό και άξεστο φλερτάρισμα "έδινε και έπαιρνε". Ως συνήθως, η τάξις μας, είχε δημιουργήσει μικρά γκρουπ μαθητών που ησχολούντο πιο εντατικά στα θέματα που τούς ενδιέφεραν ως χόμπυ. Άλλοι ενδιαφερόντουσαν για θρησκευτικά θέματα, άλλοι για προσκοπικά, άλλοι για αθλητικά, και ορισμένοι στο φλέγoν θέμα της "κατακτήσεως θηλυκών υπάρξεων"! Κάπου ανάμεσα στα αθλητικά, και στις δύσκολες επιχειρήσεις των σχέσεων με το άλλο φύλο ήταν και η αφεντιά μου!

Σε αυτή την ομάδα ανήκαν 4-5 παιδιά που σχεδόν πάντα μαζί σουλατσάριζαν στα διάφορα πάρτι, στις βόλτες στις κατάλληλες γειτονιές όπου ψαρεύανε τους στόχους τους και ξόδευαν βεβαίως αρκετή ώρα σε τηλεφωνήματα στις ανύποπτες μικρούλες που βάζανε στον στόχο του ντουφεκιού τους. Αυτοί λοιπόν, ας τους ονομάσουμε "μάγκες τού Κολωνακίου" εύρισκαν πάντα και τον κατάλληλο χρόνο για να είναι επιμελείς μαθηταί.

Υπήρχε και ένας άλλος μικρός αριθμός μαθητών, που σε έλλειψη πιο κατάλληλου χαρακτηρισμού ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης να τους ονομάσω "ντροπαλούς"! Μερικά από αυτά τα παιδιά, είχαν μεγάλη επιθυμία να κατηχηθούν στα μυστικά της πολιορκίας ενός θηλυκού, να σπάσουν τις αλυσίδες αμηχανίας και δισταγμού που επικρατούσε στις σχέσεις τους προς τα κοριτσόπουλα, και να φθάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να κλείσουν ένα ραντεβουδάκι, να κλέψουν κανένα αθώο φιλί, να φανούν κάπου σε ένα κοινωνικό περιβάλλον με το κορίτσι τους, έτσι "για να κάνουν το κομμάτι τους". Ίσως πιο καλά χαρακτηρίζει αυτά τα παιδιά η λέξις "άβγαλτα".

Κάπου εδώ, αρχίζει και η 2η ιστοριούλα μας, της επισκέψεως σε οίκο ανοχής!!! (...συνεχίζεται)