[Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο και τελευταίο μέρος της γλαφυρής ιστορίας του Πάνου Γεωργαντά «το σχολικό τηλέφωνο», μέρος των αναμνήσεων της τάξης του 1948. Το φωτογραφικό υλικό που επενδύει τις ιστορίες προέρχεται από την συλλογή του Κώστα Φιλίππου, επίσης αποφοίτου της τάξης του 1948]
(συνέχεια από το πρώτο μέρος...) Εγώ, με ένα πολύ καλό φίλο και συμμαθητή, αποφασίσαμε να σκαρώσουμε κάτι που θα έμενε στα ιστορικά χρονικά. Επειδή είχαμε βαρεθεί τις συνηθισμένες καζούρες (σφυρίγματα, χάρτινα αεροπλανάκια, κλπ.), αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε κάτι το πολύ πρωτότυπο. Γνωρίζοντας ότι ο καλός μας καθηγητής θα "έπεφτε από τα σύννεφα" εάν ένας από τους μη γαλλομαθείς προσεφέρετο εθελοντικά να κάνει την μετάφραση του προσεχούς μαθήματος, αποφασίσαμε να στήσουμε ένα τηλεπικοινωνιακό τοπικό σύστημα μέσα στην αίθουσα του μαθήματος. Βεβαίως ο άλλος συμμαθητής/συνεργάτης κατείχε τα γαλλικά.
Εγώ βέβαια ανήκα στην κατηγορία των μη ‘καλλιεργημένων μαθητών’, και ήμουν σκράπα στην γλώσσα αυτή. Πως όμως θα καταφέρναμε να κάνουμε μια τέτοια σύνδεση με σύρματα, μπαταρίες, μικρόφωνα, ακουστικά κλπ. χωρίς να γίνει αυτό αντιληπτό; Το πράγμα ήθελε μελέτη, και όπως απεδείχθη εκ των υστέρων δεν ήταν εύκολη δουλειά!
Το σχέδιο λοιπόν κατεστρώθη τελικά ως εξής:
Πρώτα απ’όλα βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο παλαιό τηλέφωνο του τοίχου, ξύλινο κουτί, που το μεν μικρόφωνο ήταν βιδωμένο μπροστά στο κουτί, το δε ακουστικό ήταν σαν ένα είδος πλαστικού χωνιού που συνδεδεμένο σε ένα σύρμα κρεμόταν σε ένα χερούλι υποδοχής στο πλάϊ του ξύλινου κουτιού.
Αποφασίσαμε, ότι εάν ξεβιδώναμε το ακουστικό και το μικρόφωνο από αυτό το πανάρχαιο τηλεφωνικό κουτί, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα κύκλωμα, όχι μεγάλης αποστάσεως, και χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες μπαταρίες, με σύρματα κομμένα σε κατάλληλα μήκη για την σύνδεση που χρειαζόταν, να μπορούμε να συνομιλούμε. Το βασικό σχέδιο ήταν ότι εγώ θα σήκωνα το χέρι μου, που ορμώμενος από επιμέλεια είχα τάχα προετοιμασθεί για την μετάφραση της νέας ύλης, πράγμα που θα έδιδε ευκαιρία στον καθηγητή των γαλλικών να με κάνει παράδειγμα σοβαρού και επιμελούς μαθητού, στα μάτια των υπολοίπων "αγράμματων στην γαλλική" συμμαθητών, για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα σοβαρότητος, και συναγωνισμού μεταξύ των μη Γαλλομαθών μαθητών.
« Βρε τον φουκαρά, τι τον περιμένει σκεφθήκαμε και οι δύο διάβολοι του σχεδίου αυτού!»
Υπήρχε βέβαια και κάποιος μικρός κίνδυνος αποβολής από τον Διευθυντή τού σχολείου (Τότε νομίζω ήταν ο Κος Βερώνης) εάν έβγαιναν τα άπλυτα στην φόρα.
Η σύνδεση τού μικροφώνου και του ακουστικού έγινε ως εξής:
Ο γαλλομαθής συνεργάτης μου είχε τοποθετήσει το στρογγυλό μικρόφωνο μέσα στο συρτάρι του θρανίου του. Από εκεί ξεκινούσαν τα κατάλληλα σύρματα τα οποία συνέδεαν την μπαταρία και το ακουστικό που βέβαια είχα εγώ, ώστε να μπορώ να ακούω την μετάφραση του νέου μαθήματος και να την επαναλαμβάνω στην τάξη. Η ηλεκτρική σύνδεση που είχαμε μοντάρει επέτρεπε στον συμμαθητή μου να μου στέλνει την Ελληνική μετάφραση τηλεφωνικώς, αλλά εγώ δεν είχα την ικανότητα να του απαντήσω, η κάτι να τον ρωτήσω! Όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, αυτό το ‘κουσούρι’ της συσκευής μας τορπίλισε και το ωραίο σχέδιο!
Για να μην φαίνονται τα σύρματα, τα είχα περάσει μέσα από το μανίκι του σακακιού μου, και το ακουστικό το είχα τυλίξει με ένα επίδεσμο στην παλάμη μου για να μην φαίνεται.
Εκ των υστέρων βέβαια κάναμε και ένα άλλο μεγάλο λάθος. Είχαμε προειδοποιήσει όλα τα παιδιά της τάξεως τι παιχνίδι θα παίζαμε στην επόμενη τάξη των γαλλικών.
Έφθασε λοιπόν η κατάλληλη στιγμή, και σύμφωνα με το πλάνο, σήκωσα το χέρι μου και προσεφέρθην να διαβάσω, και να μεταφράσω το επόμενο τμήμα του μαθήματος. Όπως είχαμε προβλέψει ο καθηγητής μας, έμεινε άναυδος!
«Γεωργαντά μου λέει, έχεις προετοιμασθεί παιδί μου να μας κάνεις την επόμενη μετάφραση; Μπράβο σου, σε συγχαίρω!» Με ρώτησε επίσης τι είχε πάθει το χέρι μου και του απήντησα ότι το είχα χτυπήσει παίζοντας ποδόσφαιρο!
Δυστυχώς αυτή μου η δήλωσις ήταν και ο συναγερμός για να ξεσπάσει μια βοή από ακατάσχετα γέλια σφυρίγματα, και πολλά μπράβο από όλη την τάξη. Μέσα σε όλους αυτούς γελούσε ακατάσχετα και ό γαλλομαθής φίλος και συμμαθητής που μου ήταν απαραίτητος για την μετάφραση! Σε επανειλημμένα δικά μου νοήματα για να ξεκινήσει να μου μεταφράζει, έβαζα την δεμένη με τον επίδεσμο παλάμη μου στο αυτί μου, και άκουγα ακατάσχετα γέλια.
Ο φουκαράς ο καθηγητής δεν μπορούσε βεβαίως ούτε καν να υποπτευθεί του τι συμβαίνει.
«Εμπρός παιδί μου προχώρα» μου έλεγε κάθε τόσο, ελπίζοντας να καταπραΰνει τα θηρία που είχε στα χέρια του. Εγώ συνέχιζα τα νοήματα στον συνεργάτη μου, ο οποίος προσπαθούσε ο καημένος να μου πει καμία δύο μεταφρασμένες λέξεις, αλλά του ήταν αδύνατον να προχωρήσει από τα σπασμωδικά γέλια που τον είχαν πιάσει.
Επάνω σε αυτήν την τραγελαφική κατάσταση, ο καθηγητής μας απεφάσισε να ξανα-ενεργοποιήσει το γνωστό του σύστημα εκπαιδεύσεως! Δηλαδή τις σφαλιάρες.
Σηκώθηκε από το τραπέζι του, αφού πρώτα είχε αποφασίσει ποιούς από όλους θα σφαλιαρίσει, και σιγά-σιγά άρχησε τον περίπατο του στον κεντρικό διάδρομο της τάξεως, όπου είχε σκοπό να δράσει. Σαν ένα κύμα συγχρονισμένο, τα παιδιά που ήταν πλησίον του διαδρόμου, έσκυβαν το σώμα τους μακριά από τον διάδρομο για να αποφύγουν την πολύ τσουχτερή σφαλιάρα αυτού του ανθρώπου!
Γινόταν πανζουρλισμός!
Κάποια στιγμή, και δυστυχώς δεν θυμάμαι πως, απεκαλύφθη η αιτία όλου αυτού του σαματά, και εκλήθημεν να παρουσιασθούμε στο γραφείο του Διευθυντή του σχολείου.
Θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν φάγαμε αποβολή για αυτό το επεισόδιο. Όταν άκουσε την ιστορία ο Κος Βερώνης, μας έκανε μια μικρή διάλεξη συμπεριφοράς, μας μάλωσε, αλλά συγχρόνως καθ’όλην την ώρα που ήμασταν στο γραφείο του, παρετήρησα ότι πότε-πότε, ένα αμυδρό χαμόγελο διεγράφετο στο πρόσωπο του, αναγνωρίζοντας το ωραίο χιούμορ του περιστατικού.
Δεν ξέρω εάν ο καθηγητής των γαλλικών μας έγραψε στα μαύρα του τεφτέρια, πάντως δεν μας έκοψε από την τάξη, περάσαμε με καλό βαθμό. Ίσως κάποια στιγμή, πριν τελειώσει εκείνο το σχολικό έτος, και αφού του πέρασε και ο αρχικός θυμός του, ανεκάλυψε και ο ίδιος την μεγάλη δόση του χιούμορ στο επεισόδιο αυτό.
Βεβαίως, ουδέποτε ξανασήκωσα το χέρι μου για να μεταφράσω το νέο μάθημα!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου